Va prestame poner equí dalgunes de les munches semeyes que faigo nes mios caminates. Nun pretendo describir rutes nin dar conseyos sobre'l meyor camín pa faceles. N'Internet hai abondo d'eses informaciones y lo único que diba conseguir ye confundir.
De toes formes toi abiertu a responder a les entrugues que faiga daquién interesáu en dalgún de los mios paseos.
Fadré una introducción de caúna de les rutes.

viernes, 20 de diciembre de 2013

Pela xerra El Sueve.

          Vienres, 29 de payares de 2013         Pie de Potro (Casa Julia) - Picu Babú o Foyos - Picu Sellón - Picu Pienzu - Llanada de Bustacu - La Viescona - Pie de Potro (Casa Julia).

          "La cima d'un monte convirtióse nel sitiu onde poner los símbolos de cualquier relixón. Pero yo pienso que los montes nun tán fechos pa eso."
Reinhold Messner

          Dos veces fixere'l camín dende L'altu La Llama hasta'l Pienzu. Nun sé en cuantes ocasiones pasare les mañanes de sábados o domingos patiando al picu de la cruzona dende'l Fitu. Nos díes despexaos esta modesta xerra ye un miradoriu perguapu de la costa y de los montes d'Asturies. Amás ye bastante fácil atopase con rebaños de gamos que siempre presta.
           Tenía pendiente xubir pela Viescona y igüé esti fallu l'añu pasáu saliendo dende Casa Julia. Volví pel mesmu camín y prestárame.
          Al dia siguiente antes d'entamar otra escursión, Les Casuques - Fariu - Cuatro Xueces, formateé la tarxeta la cámara sin dame cuenta que nun descargare les semeyes. Diome rabia porque pasáralo bien y amás paicíame que podía facer una entrada prestosa pal blog. Entós propúnxime remedialo ensín dexar pasar munchu tiempu.
          Como "me lleva más el güeyu que'l botiellu" pasó casi un añu y nun m'arrepiento porque fixi un percorríu, a mio mou de ver, munchu más guapu.
          Empecé a caminar nel mesmu sitiu pero en llugar de dir pel fayéu La Viescona crucié'l regatu La Toya y pelos Tucones, lladera norte de la xerra, a veces per senderos y n'otres ocasiones pente cotoyes, berices y piedres, sin camín definíu, pero per una parea pindia enforma hasta llegar al colláu la Covaniella.
          Dende equí yá se camina meyor y per senderos con bastante cuesta, cumeando, hasta llegar al picu Babú. Si la borrina mos dexa, el restu'l percorríu ye bastante intuitivu y prestosu d'andar. Pasamos pel Sellón y el Duernes y dende equí vemos l'últimu picu: el Pienzu. Baxar, subir y desiguío tamos na cruzona que na mio humilde opinión estroza'l paisaxe. Pero esta ye otra hestoria que se m'escapa y nin tan siquiera toi seguru de llevar razón porque lo mesmo opínolo de munchos otros montes "adornaos" con toa clase de "xuguetes".
          La vuelta pel colláu Beluenzu, les cabañes de Margullines y  pela tantes veces patiada llanada de Bustacu ye entretenida y más relaxada porque yá perdiera'l mieu al borrín qu'amenazó tol día.
          Dempués a gociar baxando pela Viescona ente fayes bien grandes y poniendo procuru pa nun resbariar y pegase un xostrazu.
           Foi un día perguapu, anque pela medrana al borrín, en dalgunos momentos un pocu inquietante.
           La prósima vez tócame dir pel Altu La Llama. Tengo bon recuerdu y yá fai unos años que nun fixi esi camín.

miércoles, 18 de diciembre de 2013

Caminar n'El Remediu (Nava) tamién presta pero de xemes en cuando anoxa

          Vienres, 22 de payares de 2013 Ilesia El Remediu - La Calaverina - La Calavera - Rianes - Capiella l'Agua - Sorrobín - La Máquina - Llamasanti - Santianes - La Piñuca - L'Abarcón(Los Andaluces) - El Cutu - H.ueyos - Ribuli - Villamartín de Riba - El Rebollal - Los Riegos - La Foguerá - La Vega - La Casona - La Cuesta El Rebollu - El Forcáu - Cuñella - El Castañéu - La Lamparilla - Ilesia El Remediu.

           "La mio mayor satisfaición ye l'esfrute d'un cielu serenu metanes estes viesques verdes: encántenme tolos cambeos de la Naturaleza, l'agua, tormenta, y les fermoses nubes del cielu." Mary Shelley.

           Entamé a caminar pel P. R.AS - 148 xustu na direición na que suel acabase. La mio intención yera facer el percorríu del PR amestando-y un guapu tramu per Lieres y Sariegu. Llevábamos tola selmana d'agua abondo y pa nun ser menos siguía lloviendo a xarraes. P'acompangar nun faltaba l'arcu la vieya y la truena.              Eses contrariedaes facíen daqué fastidioso l'andar. Amás, cuando yá caminare kilómetru y mediu, llegando a La Mafosa, tuvi que retroceder unos cuatrocientos metros porque col agua acumulada nel camín yera imposible pasar.
           Al volver diba improvisando una alternativa. Asina ye que decidíme a dir per Rianes y subir hasta la pista que vien de L'Abarcón (Los Andaluces) y pasando a la vera la capiella l'Agua va pa Sorrobín.
           Dende esta güeria de Lieres baxé per un prestosu castañéu y pasando La Máquina y la Viona llegúe a Llamasanti. Siguí pela cera la carretera de La Secá a Villaviciosa hasta Santianes. Nes primeres cases per un camín a mandrecha llégase a La Piñuca y dempués de cruciar por segunda vez el Nora, yá lu pasara na Máquina, empieza otru guapu castañéu travesáu per una caleya bastante pindia que llega a la pista que va pa L'Abarcón.
           Tamos ya nel P.R.AS 148 del que nun me voi volver salir.
           Siempre que pasio per esta sienda préstenme les vistes d'El Remediu, Lieres y Peñamayor al sur y Sariegu y La Llomba al norte. Nos últimos años esti prestar conviértese en cabréu y pena al ver l'estrozu que REE fixo nel mio pueblu. Pero eso ye otra historia.
           El camín per H.ueyos, dexando a manzorga les Peñes del Rebollalín ye guapu anque sobraben los ocalitros. Traime bonos recuerdos de cuando siendo neños díbamos de merienda y paicíamos que tábamos nel monte.
           Un poco más arriba, en Ribuli, vienme otra vez l'anoxu al ver l'estrozu paisaxísticu que fixeren col circuitu motocrós. Cuando yá sales d'aquel panorama tan dañáu atópeste con los restos d'una casa mariñana que yera de lo más guapo del percorríu y que l'abandonu fae que dientro d'una temporada, más bien curtia, aquel sitiu tan guapu quede convertíu nuna escayada. Meyor pasar apriesa pa olvidar el repunu.
           D'equí pa lantre ye lo más prestoso del paséu: per unes viesques autóctones bien guapes pasamos Villamartín de Riba, El Rebollal, Los Riegos, La Foguerá, La Vega, La Casona y La Cuesta El Rebollu.                  Dempués la fonte El Forcáu. Sitiu afayaizu pa descansar si non fuere que yá tamos acabando la escursión. (L'agua nun ye potable dende fai una montonera años).
           Cuñella, El Castañéu y La Lamparilla son barrios bien guapos pelos que pasamos pa llegar al puntu d'aniciu: la ilesia El Remediu.
           Por ciertu, los que yá tenemos años abondo, alcordámosmos d'un edificiu bastante más guapu y anguaño estrozáu por una casetona que fixeren arimada al antiguu campanariu. Esto fai que l'últimu vistazu mos dexe una vez más un pocu enfocicaos.

miércoles, 4 de diciembre de 2013

Per Bimenes

          Vienres, 15 de payares de 2013              La Llera - Ruta Los Molinos - Molín de Milio - Ruta Santa Gadía - Campa El Colláu - Peña l'Home - Campa La Collá - Santa Gadía - La Llera.

          "Cuando la borrina ye paisaxe la tierra vuélvese muda, los oyíos sordos y la mirada fumu. Un aliendu d'espíritu esmorez colores, formes y caminos. Inocentes pantasmes tóquenmos la piel p'alvertinos que ye'l máxicu momentu de los tiempos perdíos." Francisco Javier Barbadillo Salgado

          Anque nos mios paseos de Peñamayor casi siempre tienen una pequeña parte del percorríu per Bimenes, pémeque nun caminare, de verdá, per esti guapu conceyu dende fae siete o ocho años.
          Llevaba una bona temporada pensando correxir esti desaciertu. Nunca llegaba'l día porque, como diz el refrán, "llévame más el güeyu que'l botiellu" y tengo na tiesta más rutes de les que'l mio tiempu me dexa facer.
          El casu ye que nun sé si reparé l'error porque escoyí un día que nun me dexó del too satisfechu y quedárenme ganes de repetir la escursión.
          Alboreció lloviendo d'abondo pero, cola esperanza de qu'abocanare, entamé a caminar y cada vez se foi poniendo'l tiempu más gafu.
          Había borrina, facía aire y per momentos diluviaba de tal manera que facía difícil andar y sobre too saber per onde s'andaba.
           La sienda Los Molinos ta bien señalada y nun tien perda. L'enllace cola de Santa Gadía que vien pela Peña l'Home tamién ye fácil d'atopar. D'equí p'alantre, nun día tan foscu, les coses complíquense sobre too, pa los que como yo, nun tán amigaos col sentíu la orientación.
          Asina ye que duldé más d'una vez per onde siguir y hasta tuvi un cachín medio perdíu pente la borrina na campa El Colláu.
          Con toos estos contratiempos nun pudi disfrutar como pensaba de esta prestosa caminada. Les guapes vistes de casi tola parroquia Santu Medero colos pueblinos de Tabayes, Piñera, Viñay, Pedréu, Castañera, Melendreros,....; les viesques autóctones que s'atopen en tol percorríu; la vecina cara oeste de Peñamayor que cierra'l valle,... L'agua y la borrina nun dexaron gociar d'esti paisaxe que, con bon tiempu, produz plasmu.
          Préstame recordar equí que Bimenes foi'l primer conceyu que declaró cooficial la llingua asturiana dientro del so territoriu. El cinco de xunetu de 1997 ye una fecha que nun se mos olvida a los que tamos convencíos de que l'asturianu ye una de les mayores ayalgues culturales que tenemos y por eso lluchamos pa que nun muerra.
          Nun pueo dicir que foi un día perdíu, en toles caminates hai momentos y coses guapes, pero sin tardar, hai que volver a patiar per Bimenes.