Va prestame poner equí dalgunes de les munches semeyes que faigo nes mios caminates. Nun pretendo describir rutes nin dar conseyos sobre'l meyor camín pa faceles. N'Internet hai abondo d'eses informaciones y lo único que diba conseguir ye confundir.
De toes formes toi abiertu a responder a les entrugues que faiga daquién interesáu en dalgún de los mios paseos.
Fadré una introducción de caúna de les rutes.

sábado, 25 de enero de 2014

P.R. AS-43 Sorprendente Sienda Tuilla-Tiuya

          Vienres, 20 d'avientu de 2013          La Braña - La Tornera - La Braña'l Río - El Ceacal - Mirador del Peruano - Xerra Llorinte -  Baeres - La Braña.

          "Si desafortunadamente t'atopes nel paru, el monte tamién pue sirvite como válvula d'escape. Basta con buscar un altu cerca d'onde vives. De xuru lo tuvisti munchos años ensin llegar a velu. Diríxite a él. Dicho asina suena casi bíblicu, pero  asegúrote que cuando lu xubas, la to mente va funcionar a un ritmu muncho más provechosu y creativu que si te zarres en casa, dexándote aducir pola televisión." Juanjo Garbizu

          Cada paséu pel monte, y a veces tamién pel valle, guárdamos dalguna sorpresa, xeneralmente prestosa.
          Caminé per munchos sitios que m'impresionaron y dexáronme imaxes que nun escaezo. De toes formes, como esperabes por ello porque daquién te lo contare o porque leyeres dalguna información, el plasmu nun suel ser grande.
          Pémeque esti foi ún de los percorríos que más m'almiró. Nun yera d'esos sitios que crees que te van prestar y tienes pendientes de conocer.
         Yera vienres y quería tar en casa a meudía. Tenía que dir a dalgún sitiu que nun tuviere lloñe y nun m'apetecía recurrir a lo habitual: el Narancu, el Monsacru, los alredores d'Uviéu, Nava, Sariegu,... Alcordéme qu'apocayá leyere daqué sobre senderismu en Llangréu y paiciérame qu'había rutes que podíen tener interés.
          Sin pensalo muncho descargué de wikiloc el track del PR AS-43 y rumbu a Tuilla.
          A un kilómetro y picu ta'l guapu pueblín de La Braña onde hai sitiu abondo p'aparcar. Enseguidina d'entamar a caminar salse del pueblu y nun fae falta andar muncho pa dase cuenta que va ser prestosu'l paséu. Caminín pindiu, castañales, carbayos, ablanares, praos, el ruxir  del agua,... Una fonte y el regatu La Braña que baxa cantarín formando un guapu tabayón a la vera'l camín. Los díes anteriores lloviere a xarraes y de xuru eso fixo que llevare más agua de lo que trae davezu.
          Dempués de gociar del guapu saltu siguimos subiendo per un senderu pente finques y árboles. Pasamos per caseríes y dalgún tramu de pista o carretera. Un caminín ente felechos ye lo último que caminamos p'aportar al monte'l Ciacal que facía un cachu que columbrábamos.
           Nesti altu a casi 700 metros ta'l miradoriu El Peruanu. Agüeyamos y almiramos pueblinos de Llangréu, de Sieru, de Bimenes, d'Uviéu,...; La Llomba, Peñamayor,... Media Asturies del centru.
           D'equí p'alantre con direición suroeste per pistes de tierra de les antigües esplotaciones a cielu  abiertu de la Braña'l Río vamos caminando pela xerra Llorinte con bones vistes de parte Llangréu, del Aramu, les Ubiñes,...
           Nun ye tan ermu'l el terrenu como podía amosase. Ta recién repoblao y da la sensación que nunos años va tresformase nuna viesca tan guapa como pela que circulamos al entamu la marcha.
           Hai dalgunes llagunines que de xuru s'orixinaron coles mines pero que agora aguapien el paisaxe.                  Cuando tenemos a la vista les primeres cases de Mayáu Solís metemósmos n'otra viesca màs espesa que la del principiu. La baxada ye pindia y como ta moyao hai que facela con procuru pa nun dase un bon xostrazu.
           Pasamos Baeres d'Arriba y d'Abaxo, subimos unos cuatrocientos metros per otra viesquina y de secute baxamos a La Braña.
           Un paséu que me sorprendió pola so guapura, que ye aconseyable pa cualquiera que-y guste caminar y que de xuru tengo repetir.
http://youtu.be/K9iyvhkUj7Ahttps://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=K9iyvhkUj7Ahttps://www.youtube.com/watch?v=K9iyvhkUj7A

domingo, 12 de enero de 2014

Per Peñamayor: La Triguera, El Texíu y Les Antenes.

          Miércoles, 11 d'avientu de 2013          Aparcamientu cabaña - Les Praeres - Ortigosa - Espines - El Covayu - Anés - Breza -  La Triguera -  Colláu La Goleta Llagos - El Texíu - Peñamayor - Les Antenes - Llames Llagar - Les Praeres - Aparcamientu cabaña.

          "Hai delles coses que dicir alrodiu caminar...,por exemplu, requier más tiempu que cualesquier otru mediu de locomoción sacante arrastrase. Arriendes d'ello, dilata'l tiempu y allarga la vida que yá ye de por si demasiáu curtia pa desperdiciala cola velocidá...Caminar fai que'l mundu sía muncho más grande y, por ello, más interesante. Unu tien tiempu pa reparar los detalles." Edward Paul Abbey

          Dende fae unos años suelo entamar los percorríos per Peñamayor unos cuatrocientos metros antes del chigre Les Praeres.
          Xunto a una cabaña, a mandrecha la pista, hai un bon aparcamientu pa tres o cuatro coches.
          Antaño, y nun falo de más de diez años, dexaba'l coche en Pra y dende ellí facía les mismes caminates qu'agora.
          Tuvi dos o tres años empezando un poquiñin más arriba del camín d'Entresierres. Pero, como los años nun pasen en baldre, yá llevo una bona temporada aniciando les escursiones cerca Les Praerees. ¡Y contentu con poder facelo!
          Prometiérame a mi mesmu, el pasáu dieciocho d'ochobre, que nun podíen pasar tres meses sin pasiar pel "mio monte." Toi satisfechu porque esta vez nin siquiera pasaren dos.
          Fixera aquel día el mesmu percorríu que güei hasta'l colláu Breza: "Peñamayor nunca decepciona. Picu Los Caspios." Dempués volviere pel Pozu Funeres y Campagüés.
          Nesta ocasión, como nun tenía priesa, decidí xubir a La Triguera y dempués pasar peles otres tres cumes más emblemátiques del cordal: El Texíu, Peñamayor y Les Antenes.
          El día, sin ser espectacular, dexaba unes bones vistes. Sobre too pal este: El Sueve, los montes de Piloña, Ponga, Amieva, los Picos,...
          Dende Les Antenes, arrodiando, baxé pela buelga tovía bastante clara qu'usaren va cuantayá pa subir coles mules los materiales pa construyir la caseta y poner les antenes.
          Anque se tarde daqué más, escueyo esti camín antes que la canal bien pindia que baxa casi de frente al picu Oroxu.
          Bono nun ye solo que me preste más, que tamién; ye que paezme más fácil sobre too tando moyao.
          Yá tengo dicho y escrito en munches ocasiones que la mio diversión nel monte nun ye'l riesgu y a lo que muncha xente llama "pasos daqué aéreos, esguiladines comprometíes, entreteníos patios o baxades dalgo espuestes" yo nómolo pelligru y los subidones d'adrenalina préstenme más n'otres situaciones.
          Dempués, yá per pista dende Llames Llagar, pali que pali pal coche gociando del paisaxe.
          Baxaba col ánimu gachu porque atopara'l Texíu sin el so buzón y sobre too porque en Peñamayor faltaba la parte d'arriba d'él. Toi casi seguru de que a la mayoría de los asturianos que-yos gusta'l monte saben que dende fae unos cuantos años el G M La Peña punxo una botella sidra d'acero inoxidable pa que los montañeros dexaren les sos tarxetes de cume.
          Afortunadamente unos díes dempués, nun paséu curtiu y rápidu, pudi comprobar con alliviu que volvía a tar nel so sitiu.
          Pasélo perbien y una vegada más tengo que dicir que "Peñamayor nunca defrauda." 

martes, 7 de enero de 2014

Cordal d'Urbiés: Picos Polio y Cugullu o San Xustu.

          Domingu, 1 d'avientu de 2013          Altu la Mozqueta - Campa d'Urbiés - Campa Les Abeyes - Picu Polio - Picu Cugullu o San Xustu - Campa Les Abeyes - Campa d'Urbiés - Altu La Mozqueta.

          "El fin d'un viaxe ye solo l'entamu d'otru. Hai que ver lo que nun se vio, ver otra vegada lo que yá se vio. Ver en primavera lo que se viera pel branu, ver de día lo que se vio de nueche. Con sol, lo qu'antes se vio baxu l'agua. Ver la sema verdeante, el frutu maduru, la piedra que camudó de llugar, la solombra qu'equí nun taba. Hai que volver a los pasos yá daos pa repitilos y pa trazar caminos nuevos al so llau. Hai qu'empezar de nuevu'l viaxe, siempre. El viaxeru vuelve al camín.” José Saramago.

          Esta cita del gran José Saramago reflexa un pocu lo que me pasa a min y camiento que a la mayoría la xente.
          Lo que a veces mos pue paicer aburrío cuando decidimos facer una ruta de dir y venir pel mesmu camín, conviértese a la vuelta  nun descubrimientu de coses, paisaxes y llugares  que nel camín de partida pasárenmos desapercibíos.
          Tampoco ye lo mesmo facer un percorríu nel iviernu o nel branu; na primavera o nel tardíu; nun día soleyeru o nun día nubláu, lluviosu o con borrina. Son mui diferentes cares del mesmu paisaxe. Ye, en realidá, otru panorama.
          Dos domingos siguíos fixi esti paséu y los dos me prestó. Sicasí téngome prometío repitilo na primavera escoyendo un día ensín nubes.
          El 24 de payares, con agua y niebla abondo subí al picu Polio sin saber per onde. Amás les vistes desde el mesmu yeren nules. A la vuelta tuvi nel San Xustu, techu de Llangréu; con daqué meyor visibilidá. Tar nesti picu ye prestoso abondo anque solo sea pel bon gustu de los que punxeren los elementos que lu adornen: un cascu mineru y un castillete con una vagoneta. Estes dos pieces, tan representatives de les cuenques que'l cordal d'Urbiés separa, son pa min un exemplu de lo que se pue poner nuna cume.
          Col enfotu "d'aprender" la subida al picu Polio, nun día sin borrina, volví'l domingu siguiente. Esta vez ascendí per un llau y baxé per otru quitándome les duldes del paséu anterior. Hai munchos sitios per onde llegar y toos son perfáciles.
          De regresu volví a subir al Cogullu. Esta vez fíxilo d'una manera menos direuta que'l día anterior. Pa variar y asina disfrutar más.
          Con bon tiempu, esta modesta xerra ye un miradoriu bien guapu de los valles de Samuñu y de Turón coles sos viesques y los sos pueblinos.
          Precisamente'l picu Cugullu lleva tamién el nome del pueblu más altu del conceyu Mieres: San Xustu.

          Como nuna entrada anterior: Picu Cugullu o San Xustu vuelvo a poner equí la lleenda que'l ex-mineru y fotógrafu José Luis Soto García diz que cuenten los más vieyos del llugar.
          "Cunta la llenda que veníen estos santos fuxendo de los Romanos montaos nuna mula blanca y nel sitiu que güei conócese como comu La Patatera, la mula dio una patá nuna penasca, dexando marcá la ferraura al revés y engañando asina a sos perseguiores.
          En S. Xusto puiblu amarraron la mula onde los caños, nisti sitiu, había una piedra que traía escrito: "Cuando Dios quería equí augua había". Entós la mula dio otra patá y tornó a surdir augua.
          S. Xusto tamién fue poblao por xente que yera dispreciá, (de la mesma prosapia que Les Duernes).
          Asitiaron dos pareyes nel puiblu. Los de S. Xustu cunten que fixieron cabanes de piornos y tapinos, semaron miyo (cereal), mercaron delles cabres y asina foron medrando. Cuando allegaron los santinos Xusto y Pastor fuxendo, ellos foron los que los escondieron nueve díes, hasta que los perseguiores los descubrieron".
          José Luis Soto, San Xusto, marzo 2011.

          Hai semeyes de los dos díes. Por ello pue paicer un enguedeyu daqué incomprensible.