Va prestame poner equí dalgunes de les munches semeyes que faigo nes mios caminates. Nun pretendo describir rutes nin dar conseyos sobre'l meyor camín pa faceles. N'Internet hai abondo d'eses informaciones y lo único que diba conseguir ye confundir.
De toes formes toi abiertu a responder a les entrugues que faiga daquién interesáu en dalgún de los mios paseos.
Fadré una introducción de caúna de les rutes.

jueves, 30 de octubre de 2014

Vízcares dende La Fragua.

          Miércoles, 30 de xunetu de 2014          La Fragua (2,4 kilómetros dempués d'Espinaréu) - Picu Los Caspios - Colláu Llanoriu - Cuetu Mermeyu - Picu Llanu Herbosu - La Fayascal - Picu Vízcares - Treslafonte - Mayáu Cureñu - Valle La Estanquera - Monte La Cerezal - Pista de Moñacos - Cases d'El Muñizón - Área recreativa de La Pesanca - Riofabar - La Fragua.

          "Ten presente que la felicidá atópase a lo llargo'l camín, nun al fin de la ruta." (Anónimu)

          El Vízcares, na xerra d'Aves, ye'l picu más altu'l conceyu Piloña. Dende elli, con bon tiempu, hai unes bones vistes de les xerres costeres: el Sueve, el Cuera,... Ye tamién un guapu miradoriu de los picos d'Europa, el cordal de Ponga y los cercanos Maoñu y xerra de Pandemules. Tamién hai bones vistes del Facéu, La Xamoca, Peñamayor, xerrina de Ques,...
           Siempre xubiere y baxare pel mesmu sitiu: pista Moñacos, La Estanquera, Cureñu, Treslafonte,... y tenía muncha gana subir a esti guapu monte dende La Fragua y la verdá ye que nun me defraudó. Esti percorríu quiciabes seya más fatigosu pero ye munchu más entreteníu. En xeneral les rutes circulares suelen
ser más prestoses.
          La Fragua ye una casa qu'atopamos a mandrecha la carretera unos 2,4 kilómetros dempués d'Espinaréu. Al otru llau, casi enfrente, sal un camín qu'enseguida abandonamos pa garrar otru a la derecha y bien pindiu que per una guapa viesca llega al colláu Llanoriu.
          Nesti colláu'l senderu xira al izquierda y más tarde a mandrecha pa dempués, subir pela cordelera con menos pendiente, pasando per cuetu Mermeyu, picu Llanu Herbosu y La Fayascal y llegar al Vízcares.
          La baxada, siguiendo'l cordal con direición sur, ye entretenía poles bones vistes y la poca dificultá qu'ofrez. El panorama ye perprestosu: La Mota Cetín, el Cornión, montes de Ponga (La Llambria y el Maoñu sobre too), xerra de Pandemules, el Facéu, La Xamoca, Peñamayor,...Treslafonte y el so mayáu,...
           Dempués de pasar per una guapa viesquina de espineres y carrascos llégase al colláu Treslafonte. A mi mou de ver merez la pena nun entamar a baxar sin dar un paséu pela parte alta d'esta campera porque tien unes vistes perguapes al valle Llevarda y Vallemoru.
           De secute baxamos de Treslafonte al guapu mayáu Cureñu onde hai una bona fonte y unes curioses cabañes. Per un senderu con bastante pendiente llegamos  al regatu La Estanquera y yá per bon camín hasta'l ríu Infiernu. A continuación pel camín de la foz de Los Moñacos llegamos a La Pesanca. Unos dos kilómetros de carreterina asfaltada pente una viesca autóctona perguapa hasta Riofabar y de siguío a onde dexáremos el coche, poco antes de la casa  La Fragua, aniciu d'esta prestosa escursión pelos montes de Piloña.

sábado, 18 de octubre de 2014

Per Cabranes: Camín ríu Viacaba, sienda'l Corberu y ruta Peña Cabrera

    Vienres, 25 de xunetu de 2014          Aparcamientu Viñón (Al llau la ilesia Santullanu y del muséu de La Escuela Rural) - Villapallía (Xunto a la reproducción del castillete de l'antigua mina d'antracita) - Viñón - Parque Empresarial de Santolaya - Cuesta l'Albarda - Viesca'l Corberu - Castiellu - La Podá - Mases - Parque Empresarial de Santolaya - Camín de Socueltu - Santolaya - Ruta Peña Cabrera: Viesca del picu Moru, Cuatro Caminos, Brisandi, Cotubellosu, Peña Cabrera - Área recreativa Peña Cabrera - Ñao - Viñón (Escuela y Aparcamientu)

          "Cuando tengas un problema... camina pa que la to mente y corazón vuelvan tomar el so ritmu." (Anónimu)  

          Facía algo más d'un añu que fixere la última vez la escursión per esti guapu conceyu de La Comarca La Sidra: Ruta Peña Cabrera y sienda fluvial del ríu Viacaba.
          Ensin preparalo de mano, nun fae muncha falta, dirixime al aparcamientu Viñón que na carretera  de Villaviciosa a L'Infiestu queda a la vera la ilesia Santullanu y al otru llau del Muséu de La Escuela Rural.
          Dende equí hai qu'andar unos 700 metros p'atrás pa poder facer enteru'l camín  del ríu Viacaba.
          De vuelta, volviendo a pasar al llau de la ilesia románica de Santullanu y siempre pela oriella'l Viacaba, facemos un paséu horizontal dafechu pel que llegamos al Parque Empresarial de Santolaya.
          Préstame y por ello fixera varies veces la ruta "Peña Cabrera". Siempre me llamaba l'atención, al pasar pel polígonu industrial, el lletreru del Camín del Corberu pero nunca lu patiara. Nesta ocasión salí de casa col tiempu suficiente y l'enfotu conocelu.
          Entama'l camín onde se xunten los ríos Viacaba y Sales al llau del cartel. De siguío empieza l'ascensión de la cuestal'Albarda que per una guapa viesca autóctona, El Corberu, llévamos al guapu pueblín de Castiellu.
          Con bon tiempu ye un prestosu miradoriu del pueblu de Torazu, el picu Incós y daqué más lloñe el Sueve y hasta los Picos d'Europa.
         L'anunciu del entamu informa d'una ruta circular que mos llevaría a Santolaya pero paez ser, según vecinos del pueblu, que yá fae años daquién zarró'l camín y nun mos queda más remediu que desandar el camín o, como yo elixí, baxar pela carreterina La Podá y Mases que mos dexa nel Parque Empresarial.
         Del restu la escursión "Ruta Peña Cabrera" remítome a la anterior entrada.
           Al mio mou de ver ye un paséu que merez la pena facelu.

martes, 7 de octubre de 2014

Per Piloña: Picu Ordiyón

       Domingu, 13 de xunetu de 2014          Miyares - Pista l'Armonga - La Peruyal - Cantu Miyares - Salgar - Paré La Xenra - Picu Ordiyón - Campera la Linar - Picu Cerru - La Cruz - Montecudiellu - San Feliz - Sieres - Borines - Vallobal - Miyares.


          "Nes ascensiones faigamos llargues paraes pa descansu del cuerpu y pal esfrute de l'alma ablucada que dulcemente naufraga nel mar del infinitu."    Giuseppe Gugliermina


          Tenía gana de conocer esti modestu y pémeque desconocíu piquín. Ye d'esos que siempre se van dexando porque  la escursión ye curtia y cercana y pue facese en cualquier momentu.
          Un domingu de los pocos que nun madrugo y amás taba nel mio pueblu, lo que m'acerca más tovía, improvisé esti guapu paséu.
          Col enfotu, como siempre faigo nos fines de selmana, de volver a casa a la hora comer entamé'l paséu nel guapu pueblín piloñés de Miyares.
          Lo poco que sabía del percorríu, lo que topara per internet, ye qu'entamaba y acababa nesti llugar. Anque toi fartucu facelo, y tien les sos ventaxes, nun me presta dir y venir pel mesmu sitiu. Asina ye que tenía la esperanza de que'l tiempu m'acompañara y con bona visibildá poder improvisar una ruta alternativa de venida. Nes rutes circulares suelo disfrutar más.
       Tuvi suerte y nun me foi difícil atopar esi camín. Asina ye que salióme una ruta circular bastante prestosa.
          L'Ordiyón (Tamién lleí Ordeyón y Ordeillón) ye'l picu más occidental del Sueve. Tien unes vistes de privilexu sobre'l valle y montes de Piloña y adivinénse tamién bones vistes a los cordales de Ponga y a los Picos d'Europa. Digo adivínense porque la borrina impedía les vistes de lloñe.
          Quedé cola gana dir al picu Los Cuervos que se ve cerquina, paez de mayor altor, colo que les vistes serán tovía meyores, y pola so situación debe tar cercanu al mayáu d'Espineres.
          Nun tuvi dificultá pa facer el regresu pasando per otru piquín, creo que'l Cerru.
          L'unicu inconveniente, anque'l tráficu ye contáu, son los casi cuatro kilómetros de carretera de Borines a Miyares.
          A la hora xintar, como planiare, taba en casa col propósitu de repetir el paséu ampliádolu pa subir al picu Los Cuervos.
          Lo que suel pasame ye que con cada escursión pendiente tengo qu'añader otra. D'esta forma la llista nunca mengua. Pémeque qu'esto yá nun tien igua.

miércoles, 1 de octubre de 2014

H.ultayu

          Vienres, 11 de xunetu de 2014          Llagu Ercina - La Veguina - Cueña Las Bobias - Mayáu Las Bobias - Fonte Canaleta - El Reguerón dexando a manzorga'l mayáu Redondiella - Las Reblagas - Altu Las Campizas - Les Abedules - Colláu del H.itu - Camín daqué caóticu (por cuenta la borrina) hasta cume'l H.ultayu - Cabeza Corrobre - Colláu Les Cruces - La Vallera - Vega d'Ariu - Refuxu Marqués de Villaviciosa - Salida con direición norte con intención de volver pelos mayaos de Mohandi, Vega Maor,..., Belbín y, cola llercia a la borrina, vuelta al  camín mañaneru a traviés del monte: Las Campizas - Las Reblagas, El Reguerón,... - Llagu Ercina. 

Cosadiella:
          "Nun ves el sol, nun ves 
la lluna, y si
ta nel cielu nun 
ves cosa dalguna.
(La borrina)

          Nun sé cuantes veces pensaría que'l sitiu de cualquier cordal onde tea ye'l más guapu del mundu. El casu ye qu'esa reflexón siempre la faigo cuando camino per bien de viesques, valles, campes, lladeres, aristes o cimes.
          De toes formes dalguna vez, falando con daquién coles mesmes aficiones que les míes, entrugámosnos  cual ye'l monte con meyores vistes. Y anque, según el dichu, "pa gustos fixense colores" en más d'una ocasión salió'l H.ultayu como'l meyor miradoriu d'Asturies.
          Seya como seya yá tenía ganes de volver pa gociar del camín y sobre too de les espectaculares panorámiques qu'hai dende esta cume. Tamién tenía pensao que la escursión fore circular volviendo pelos guapos mayaos de Mohandi, Vega Maor, Arnaedo, Parres y Belbín.
          Quería facelo antes qu'activasen el plan de tresporte a los Llagos de Cuadonga y nun acababa d'asentase'l tiempu. Daqué fartu d'esperar un bon pronósticu meteorolóxicu elexí un día de los, en teoría, meyores.
           Nun hubo suerte. Salí del Ercina con dalgo borrina pero nun mui trupa lo que me facía pensar qu'ensiguida despexaría del too. A midida que diba subiendo a veces venía daqué orpín y la nublina nun desapaicía.
          Dende'l colláu del H.itu nun se vía'l monte. Asina y too nun cambié los planes que yeren nun baxar a Vega d'Ariu, eso quedaba pa la vuelta, y subir dende ellí. De manera que l'ascensión, a pesar de nun perdeme nin arrodiar muncho, fue un poco enguedeyada y por eso pienso que'l track nun ye'l meyor.
          Na cume únicamente la satisfaición que se siente cuando se llega a la parte cimera d'un monte. Les vistes quedaren pa otru día. ¿Qué se va facer?
          La baxada hacia Vega d'Ariu foi munchu más fácil y sin dificultá. Hai munchos h.itos. Alguna parada pa ver la sienda'l Cares qu'apaicía y desapaicía. Un pequeñu descansu nel refuxu y ensiguida a caminar porque la vuelta prevista yera llarga.
          Nun andare más de quinientos metros cuando tomé la decisión de volver al camín de pela mañana. Metíame mieu la borrina y nun me prestaba muncho la posibilidá de perdeme. Nun sé si la intuición montañera, que taba bien orientáu o les dos coses xuntes, el casu foi que nun me costó atopar el senderu sin tornar al refuxu.
         Sin nengún problema, anque tovía con menos visibilidá qu'al dir, acabé la escursión col pensamientu volver.
          Eso yá será pal añu que bien. Anque hai tantos paseos pendientes... Como dixera munches veces: cada día más... Too s'andará y sinon pelo menos la ilusión nun la perdemos...